காட்சி ஒன்று

"செக்கச் சிவந்த - இதழ்
நிறம் எடுத்து
வெட்கிச் சிவந்த - அவள்
கன்னத்து குழிகளில்
குழைத்திட்டது போல்
செம்மண் ராஜபாட்டை !"
உருகத் தொடங்கியது வீரமனம்!

அவள் திசையில் மனசு ஓட
ஓடிய மனதை துரத்தி
இந்த குதிரை ஓட - கிளம்பிய
புழுதி போர்வையில்
தோற்றுப்போன தேசத்தின்
பக்கம் எரிந்த சூரியன்
மறைந்தது ..!

காட்சி இரண்டு

நெற்கதிர்கள் கொஞ்சி
கொஞ்சி சகதியாடும்
நெடு வயல்கள்
பச்சை நிறம் பூசின
கருப்பு விழிகளில் ..!

மாட்டிக் கொண்ட மணிகளை
ஆட்டிக் கொண்டே நடைபோட்ட
காளை கூட்டத்தின் ஒத்திசை
புன்னை வனத்து சோடிக்
குயில்களின் பாட்டிசை - தென்னை
மரத்தின் கூந்தல் திருத்தி குழாவிடும்
பூந்தென்றல் சேர்த்திட்ட மெல்லிசை
யாழும் குழலும் தந்திடாத மந்திர இசை..!
"இயற்கை எழில் என்னும் - இந்த
மாயமெல்லாம் அவளும்தான்
காட்டிடுவாள் அத்தைனையும் ஓரிடத்தில் !"

சோழ தேசத்தில் - சுதந்திரமாய்
திரியும் நாரைகள் ஆண்கள் !
ஒற்றை குளத்தில் நிம்மதியாய்
நீந்திடும் அன்னங்கள் பெண்கள் !
கண்களால் தீராத இன்பம் கொடுத்து
"திரிந்து வா " என்பாள் !
என்னதான் வித்தை இதுவோ ?
திரும்பும் நாள் வரை பொல்லாத
தாகமும் எடுப்பதில்லை !

காட்சி மூன்று

பொன்மகள் நீராடும்
பொன்னி நதிக்கரையில்
நின்று கனைத்தது குதிரை!
அந்த அந்தி நேரத்தின்
ஆரம்ப வேளையில்
நீருக்குள் இருந்து மெல்ல
உதித்தாள் அழகு சந்திரை !

"என் அத்தான் " என
சொல்லத்தான் - போரில்
பெரும் வெற்றித்தான் எனும்
அவன் மார்பைத்தான் - ஆரத்
தழுவத்தான் - துள்ளி
ஓடித்தான் வந்தாள் !
ஈரம் ஊறிய ஆடை
அவள் கால்களை தடுக்க
தமிழ் மானம் ஏறிய நெஞ்சம்
அவள் வெட்கத்தை பிடுங்க
விலகி ஓடி மறைந்தனள்
ஒளிவு மறைவாய் - மாற்று
துணிகள் இளைப்பாறும்
நிழல் "தரு"வின் பின் புறத்தே ..!

"புண்ணிய நதியில் - பகைவர்
குருதி தோய்ந்த உடலை
நனைப்பதோ ? - என்
பூமகள் நீராடி மணக்கும்
காவிரியை கெடுப்பதோ ?
வயல் சேற்றுக்கு
வாய்க்கால் நீர் பாய்ச்சும்
அந்த தாமரை குளம்
போதுமன்றோ ! - அந்த
குளத்தில் முழுகி நீராடி
குவளை மலர் இரண்டை - நாணி
கவிழும் அவள் விழிகளோடு
ஒப்பிடவே பறித்தெடுத்து
விரைவேன் அவளிடம் ! "
ஓடினான் அங்கு !

காட்சி நான்கு

காய்கின்ற ஈரச் சீலை
கட்டிவைத்த வீட்டுக்குள்ளே
கனியெனவே அமர்ந்திருந்தாள் !
அருகில் போய் அமர்ந்தான்
அந்த தொட்டால் சிணுங்கி
தொடுமுன்னே சிணுங்கிணாள் !

அடுத்த போர் மூண்டது - ஊடல்
திரட்டி சிவந்த வேல் விழிகளில் !
"நம் திருமண கெட்டிமேளம்
நிற்குமுன்னே - போர் முரசு
கொட்ட வைத்த பொல்லாத
பகைவர் கதை முடித்து
வந்தேன் பெண்ணே - உன்
கோபம் இனி என்ன ?
சொல்லிவிடு கண்ணே !"

[கேட்டக் கேள்விக்கு பதிலாய்]
.... மௌனம் .....

"கொஞ்ச வந்தவனை
கெஞ்ச வைக்கும் - உன்
நெஞ்சத்து மௌனம்
மஞ்சள் மகிழும் மணிக் கழுத்து 'சங்க'த்தில்
எஞ்சித் தவமிருக்கும் - இனிய
தஞ்சைத் தேசத்து தமிழோடு - நாவில்
மஞ்சனம் ஆடுமோ ?
அஞ்சனம் தீட்டிய கண்ணும்தான் பேசுமோ?
கஞ்சத்தனம் காட்டும் - உன்னிடத்தில்
தஞ்சம் நான் அடைகின்றேன்
மிஞ்சாதே ! தா ! உன் மௌனம் !
விஞ்சும் நம் காதல் இன்னும் நீளும் ! "

கோபம் குடித்தவள் போல்
வெடுக்கென்று முகத்தை
மறுபுறம் வைத்து - செவிகள் தீட்டி
இதுவரையில் அவன் காதல் மொழி
கேட்டு விட்டு - இன்னும் என்பதுபோல்
கரையாமல் இருந்தால் கல்லெனவே !

காட்சி ஐந்து

கெஞ்சல் நிறுத்தி - சோகம்
தோய்ந்தவனின் சிந்தை திடீரென
கிசு கிசுத்தது உள்ளுக்குள்:
"ஊடலிலே இவளை எதிர்த்து
வெல்ல முடியாது - மண்டியிட்டு
சரணடைந்தும் - அவள் உள்ளம்
இருக்கிறது இன்னும் கரையாது !
இனி சூழ்ச்சி அன்றி வேறு வழியேது ! "

அம்மோ ! எனக் கூவி - அவன்
நெஞ்சைப் பிடிக்க - பதறிப் போய்
அவள் துடிக்க - கூடியிருந்த
குருவிக் கூட்டங்கள் கலைந்தன
அவள் ஊடலை உடன் தூக்கி கொண்டு !

கொஞ்ச நேர கவனிப்பில் - இந்த
கள்வனின் கள்ளத் தனம்
தெளிந்தாள் கள்ளி !
மெல்ல கசிந்தது
உதட்டோர புன்னகை - அதை
சொல்லாமல் சொல்லி !
முறைத்திருந்த விழி இரண்டும்
முண்டியடித்து பொழிந்தன
வெட்கத்தையும், காதலையும் ..!

"உயிர் என வைத்தாய் எனை
ஓரவிழி எடுத்து தொடுத்தாய் கணை
யாராடி உனக்கிங்கு இணை..."
இப்படி சொல் மேல் சொல்லடுக்கி
கட்டினான் சொல்லால் ஓர் அணை !
அடங்காத காவிரியை அடக்குவதில்
தோற்றது அந்த கரிகாலன் கல்லணை !

காதலில் வளர்ந்த - அந்த
காவிரி வெற்றிலை - சிவந்தே
மடங்கிற்று கைக்குள் !
ஊடல் போரிலும் வென்றான் தலைவன் ..!

ஒன்றுமில்லாததை - அறிய
துடிக்கும் ஆணாய் அவன் !
ஒன்றை அனுபவிக்க
தவிக்கும் பெண்ணாய் அவள் !
இரைத்து போட்ட
வார்த்தைகளை கூட பொருக்க
முடியாத சிந்தை மயக்கம் !
இனி ஐம் புலன்களுக்கும்
புது புது வேலைகள் !
இதழ்களுக்கு முத்த வேலை !
கண்களுக்கு மயக்கும் வேலை !
மூக்கிற்கு முத்த இடைவெளியில்
முகத்தை தாங்கும் வேலை !
செவிகளுக்கு சப்தங்களை
மறக்கும் வேலை !
மேனிக்கு- பரவும் தீயில்
பரவசம் கொள்ளும் வேலை !

பசித்திருந்த அவன் குதிரையும்
அந்தப் பக்கம் - செழித்து
வளர்ந்திருந்த புல்லை
மேயத் தொடங்கிட
திரிந்து களைத்த கிளிக் கூட்டம்
கிளைகளில் இளைப்பாறி
ஓசைக் கூடுகள் கட்டின !
உள்ளங்கை கதகதப்பில் -அந்திச்
சூரிய கிரணங்கள் மயங்கின !

காட்சி ஆறு

இன்பம் கொடுத்த அந்த
அந்தியும் சாய்கின்ற பொன் நேரம்
தித்திப்பில் திளைத்தவன் - தன்
மௌனத்தை கலைக்காமல்
ஏறினான் குதிரை ! ஏற்றினான்
அவளையும் ! - சீறிப் பாயும்
குதிரை ஏதோ புரிந்தது போல்
மெல்ல நடை போட்டது
காதலர்களையும் காதலையும் சுமந்து ..!
அந்த இனிய பயணத்தின் - வழி
நெடுகும் கேட்டது ஓர் வாழ்த்து !
"பிரேமம் ! ஜெயம்! ஜெயம் ! " - அந்தி
பாடிய அந்த விசித்திர வாழ்த்து !

[சுந்தர தமிழ் எடுத்தால் - காதுகள்
பூட்டிக் கொண்ட காதல் கலையும் என்று
மந்திர மொழி எடுத்து வாழ்த்திற்று அந்தி !]